november 2012 – Op de avond van de Amerikaanse verkiezingen was ik in Club 8 in Amsterdam waar Fuse een beeld van Amerika gaf in een wilde mengeling van acts, gepresenteerd door Johan Fretz… 
Fuse is gespecialiseerd is veelzijdigheid. In dit Amerikaanse programma werd de inleiding van West Side Story gedanst door vier jazz dansers, ‘I wanna be in America’ door een koor actrices, leek cabaretier Marcel Hartevelt Romney aan te prijzen maar koos voor ‘King’ Elvis, en werd First Lady Michelle geëerd door een prachtige versie van Ellington’s Sophisticated Lady door zangeres Sterre Konijn.
Zo leek alle muziek ook een politieke lading te krijgen waar Hi en Lo zich mengden, zoals in de versie van Michael Jackson’s Smooth Criminal waar een ‘klassieke’ intro leidde naar een virtuoze versie met beatbox-artist Sniggy. Terwijl kunstenares Sonja van Vuure een levensgroot doek schilderde presenteerde cabaretier Johan Fretz de avond op onbaatzuchtige en scherpzinnige wijze.
Fuse nam steeds andere gedaantes aan, van bigband in Benny Goodman’s Sing, Sing Sing (met een ouderwetse violin battle door Julia Philippens en Noah Eyl) tot strijkkwartet in Dvoràk’s Amerikaanse Kwartet.
Mijn Deep River Dancing sloot hier bij aan. Het uitgangspunt, de spiritual Deep River, is tot Amerikaans muzikaal erfgoed uitgegroeid, vooral in de versie die zanger en componist Harry T. Burleigh in 1917 publiceerde. Hij was het ook die Dvoràk, toen die rond 1893 enkele jaren in Amerika was, attendeerde op de spirituals en de typisch Amerikaanse muzikale erfenis. In het stukje vul ik Burleigh’s geromantiseerde versie aan met een eerdere, ‘primitievere’ versie van de Fisk Jubilee Singers die ik vond in de 1880 uitgave van Marsh, en met een zetting die zowel gebruik maakt van de nieuwere ‘bigband’ stijl als van nog oudere, Afrikaanse ritmiek.
