He is not here

De film The Blues Brothers kent een scène waarin James Brown (alias the Reverend Cleophus James), in rood domineesgewaad, een groep kerkgangers opzweept tot ze allen heftig dansend en in beurtzang de komst van de Heer toejuichen.
De twee blanke Blues Brothers staan wat beteuterd bij deze eruptie van muzikale geloofsijver. Niet cool, hoor je ze denken. Wel vet.
Wanneer Europese religieuze muziek de Gospel verklankt (het Evangelie, de Blijde Boodschap) kent ze een dergelijke funky beweegdrift niet. Het Lichaam van de Heer lijdt, of is dood. Dansen doet het niet. Zoals Van Beethoven zei (een Boeddhistische tekst citerend): ‘Was frey is von aller Lust und Begier, das ist der Mächtige’. Toch heeft juist het zoeken naar Zijn Lichaam ooit de prachtige Gregoriaanse melodieën opgeleverd van het Paasspel, en daarmee het eerste Europese theater.
Daarom is een ‘Quem quaeritis in sepulchro’ (Wie zoek je in het graf) uit St. Gallen de belangrijkste melodie die ik in dit stuk gebruik en allerlei stijlavriaties laat ondergaan, en die ik plaats naast een parafrase van de Blues March (door trompettist Benny Golson geschreven voor Art Blakey’s Jazz Messengers). Door de toonsoort uitgenodigd, kon ik een kleine (aangepaste) verwijzing niet laten naar Beethoven’s zeer fysieke opus 106 (‘voor het Hammerklavier’), hetwelks jubelende toon beantwoord wordt door een andere kleine (aangepaste) verwijzing naar het Victimae paschali laudes.

Eigenlijk is geen van de thema’s in dit stuk van mij en ben ik als auteur van dit stuk inderdaad ‘niet hier’.
Want in zowel Europese als Afro-Amerikaanse muziek geldt: citeren is eren.

Met dit stuk besloot Marcel Worms zijn 20 jaar durende ‘New Blues for Piano’-project en legde het ook vast op cd bij Zefir Records.
Ik hoop dan ook dat dit stuk ook een beetje eer doet aan Marcel Worms, een rasmuzikant en warm mens, en aan zijn onaflaatbare zoektocht naar rasmuziek en warmte buiten begane paden, betreden podia en belegen programma’s. Marcel, gefeliciteerd met een leven vol mooie muziek!